Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego jest ulokowane w zabytkowej kamienicy przy kęckim Rynku. Trzon kolekcji pochodzi z prywatnych zbiorów Aleksandra Kłosińskiego, które po śmierci tego wielkiego miłośnika historii Kęt i społecznika, jego spadkobiercy podarowali miastu. Zbiory przenoszone, zmieniające status i zarząd, w 1983 r. zyskały rangę zbiorów muzealnych, w 2004 zaś instytucjonalną niezależność.

MUZEUM IM. ALEKSANDRA KŁOSIŃSKIEGO W KĘTACH, fot. M. Łukaszewicz (Graphia, 2011) ©

Dziś muzeum mieści trzy sale i cztery tematy: historię, życie codzienne, sztuki piękne oraz zbiory etnograficzne. Na niewielkiej przestrzeni zgromadzono tu bardzo wiele śladów przeszłości miasta. Zamknięte w gablotach, gęsto poukładane, skatalogowane, przedmioty te opowiadają różne historie. Ploteczki o zwykłych ludziach, anegdoty o wydarzeniach, którymi przez chwilę żyły niegdyś Kęty, ale i tę wspólną, wielką historię, która nie ominęła niewielkiego miasta na pograniczu państw, regionów i tradycji. W zbiorach znajdziemy przedmioty niezwykle artystycznie i historycznie cenne, ale i niepozorne świadectwa codziennego życia, o ogromnej wartości sentymentalnej. Trzeba umieć słuchać ich opowieści. To nasza wiedza, sympatia, ciekawość, wyobraźnia mogą bowiem na chwilę ożywić zasuszone w pamiątkowym poza-czasie eksponaty.

Każdemu przedmioty zgromadzone w muzeum opowiedzą coś innego. Zainteresowanie historyków wzbudzą mapy oraz niezwykle cenne i rzadkie pamiątki cechowe: księgi, obesłania w kształcie krzyży (tabliczki zawiadamiające o dniu i godzinie zebrania w gospodzie cechowej), skrzynie, pieczęcie. Najstarsze z nich pochodzą z XVI w., te z XVII w. fundacji księdza Jana Grzegorza Zdziewojskiego, zdobione są pięknymi drzeworytami. Miłośnicy historii Kęt zatrzymają się przy tablicy z herbem miasta, która niegdyś wisiała na ratuszu, bębenku miejskiego dobosza, pamiątkach z pobytu w 1915 r. w Kętach Legionów Piłsudskiego czy świadectwach wojennych często tragicznych losów mieszkańców miasta. Historycy sztuki zwrócą uwagę na pełną wdzięku, lekko, jakby w tańcu poruszoną barokową rzeźbę nieznanej świętej. Etnografowie zajmą się sztuką ludową, wytworami rzemiosła, strojami regionalnymi. Mieszkańcy Kęt patrząc na stare widokówki wrysują w nie mapę swoich wspomnień. Zainscenizowany salonik mieszczański, przywoła obraz galicyjskiego miasteczka z przełomu wieków. Porzucony podróżny neseser, kapelusz i rękawiczki, wydają się należeć do kogoś, kto tylko na chwilę wyszedł w pośpiechu. Ktoś ze zwiedzających może rozpozna rodzinne pamiątki – wiele eksponatów znalazło się w kolekcji muzealnej dzięki darom kęczan. Małe buciki z ekspozycji etnograficznej podarował muzeum ktoś, kto nosił je jako dziecko. Piękne listy miłosne leżące na stoliczku w saloniku mieszczańskim napisał Pan Antoni w 1895 r. do swojej oczekującej dziecka żony Rózi. Drewniany parowóz z datą 1944 wykonał dla swoich dzieci Tadeusz Matusiak, przebywając w obozie jenieckim w Niemczech. Te ludzkie sprawy wpisane w niepozorne przedmioty uświadamiają nam, że obok wielkich dziejów i wielkich dzieł, każdy pozostawia po sobie jakąś pamiątkę i jakąś ważną historię. Muzeum w Kętach tak mocno związane z tym miejscem i jego mieszkańcami ukazuje wszystkim zwiedzającym sens poszukiwania własnej tożsamości.

Autor: Dorota Jędruch (2011)

Licencja ©